ای کـلـیـم‌الـلَّـه تــمـاشـا کـن کـلام الله را            بر فـراز دست خـورشیدِ ولایت، ماه را
نـور انـوار نـهـم، هـفــتـم چـراغ راه را            در زمـین و آسـمـان‌ها رهـبری آگـاه را

روح رحمان، جان قرآن، نخل طور است این پسر
گوهر رخشندۀ شش بحر ‌نور است این پسر

این پسر بدرالمنیر و این پسر شمس‌الضحاست            این پسر باب‌الکرم، باب‌الولا، باب‌العطاست
این پـسر باب‌الـمـرادِ انـبـیا و اولـیـاست            این پسر هم مصطفی هم مرتضی هم مجتباست

صاحب خلق و خصال و خوی احمد کیست؟ او
نفـس پـاک صادق آل محـمد کـیست؟ او

مـاه ذی‌حـجـه‌ست مـحـو آفـتاب روی او            جنس آدم قبضه‌ای از خاک پاک کوی او
چشم عـیسی از فراز آسمـان‌ها سوی او            عـروة الـوثـقای ارباب کـرامت موی او

آیـۀ عـفـو الـهـی بر لـب خـنـدان اوسـت
کشور ایران زیـارتگـاه فـرزندان اوست

ای جمال چهارده معصوم در رخسار تو            وحیِ ساعد خیزد از لب‌های گوهربار تو
آفــریــنـش در پــنــاه ســایـۀ دیــوار تـو            روح پــاک انـبــیــا و اولــیــا زوّار تــو

آسـمان چـشم انتـظـار ذکر یارب یاربت
حضرت مـعـبود مشـتـاق مناجـات شبت

ای دُرِ شش بحر و بحر پنج دُر! روحی فداک            آسمان در صحن تو بنهاده پیشانی به خاک
با غبار کاظـمینت روحِ هر ناپاک، پاک            بی‌ولایت می‌شود رحمت، عذاب دردناک

میـثم آلـوده‌ای عـبد و ثـنـاگـوی شماست
هر که بوده هر که باشد سائل کوی شماست